Het voelt goed om terug te zijn in Sana’a, de hoofdstad van Jemen. Maar ook raar. De levendige stad die ik drie maanden geleden achterliet, is nu verlaten. Het enige teken van leven dat ik zie is het afval in de straten, en de kilometers lange rijen auto’s bij de benzinestations.
Bij een checkpoint zie ik een gewapende jongen. Hij is veel te jong voor zo'n geweer. Een stuk verderop zie ik mensen wachten tot ze hun jerrycan kunnen vullen bij de bron voor de moskee. Ik zie de wanhoop in hun ogen.
Het conflict in Jemen heeft het land op de rand van de afgrond gebracht. Scholen, ziekenhuizen, wegen en bruggen zijn beschadigd. Overheidsdiensten zijn ingestort. Voedsel, brandstof en medicijnen zijn schaars. Het gebrek aan veilig drinkwater en fatsoenlijke sanitaire voorzieningen vormen een serieus gezondheidsrisico voor miljoenen mensen.
Het is duidelijk dat de Jemenieten met spoed hulp nodig hebben. En dat is precies waarom ik terug ben. Mijn team en ik werken de klok rond om kinderen en hun families die door het conflict getroffen zijn van schoon water te voorzien. Ook delen we zeep en jerrycans uit.
Volgens schattingen van de VN heeft 80 procent van de bevolking hulp nodig. Het is een aantal waar ik kippenvel van krijg. Maar gelukkig zijn er kleine dingen die hoop geven. Zoals de vrachtwagens in de straten van Sana'a die zijn begonnen de hoog opgestapelde vuilnis op te halen, dankzij brandstof die de gemeente van UNICEF kreeg. UNICEF stuurt naar meer steden brandstof, om de drinkwaterpompen gaande te houden. Miljoenen mensen worden daarmee geholpen.
Van tijd tot tijd overmannen de emoties me. Natuurlijk gaat mijn hartslag heftig omhoog wanneer mijn bed middenin de nacht schudt door lawaaiige bombardementen vlakbij. Soms doe ik geen oog dicht. Maar het raakt me meer wanneer ik hoor dat een medewerker van onze partner hulporganisatie is neergeschoten door een sluipschutter terwijl hij drinkwater rondbracht. Een andere hulpverlener die latrines bouwde voor vluchtelingen werd een week lang ontvoerd. Tegelijkertijd zijn er de succesvolle heldenverhalen over hulptransporten, die voedsel of brandstof wisten te brengen naar wijken die onder hevig vuur liggen, waar niet eerder hulp naartoe kon.
Mijn werk bestaat uit het coördineren dat hulp op de juiste plek terecht komt. Op vijf plaatsen in Jemen hebben we mensen in het veld. Ik overleg met hen over wat er nodig is en zorg dat we samen werken met partner organisaties om de hulp op de juiste plek te krijgen. Daarbij hoort ook het regelen van hulpgoederen, zowel van de lokale markt als van ons magazijn in Kopenhagen. Er is zo ongelofelijk veel te doen.. we werken twaalf tot zestien uur per dag en weekend? Dat kennen we niet.
Ik voel veel respect voor mijn Jemenietische collega's die naar buiten gaan en hun leven in de waagschaal stellen. Teruggaan naar Jemen heeft me dichter bij mijn team gebracht. Ik snap nu beter hoe moeilijk het is om het dagelijkse werk door te laten gaan. Toch blijven we plannen maken om nog meer te doen voor de bevolking in nood. Stel dat we Aden inkunnen om ook daar het vuilnis op te halen, zodat de kans op gevaarlijke ziekten kan worden teruggedrongen? En dat we ook hulpgoederen kunnen brengen naar de bewoners die achter moesten blijven in Sa'ada?
Deze mensen bereiken is enorm belangrijk. Onze grootste angst is niet dat de kinderen van Jemen sterven door kogels of bommen, maar aan gevaarlijke ziekten als diarree of longontsteking. Ziekten die te voorkomen zijn. Naast medische hulp en vaccinaties kan het geven van schoon drinkwater, een toilet en een stuk zeep letterlijk het leven van een kind redden. Zelfs als het conflict doorraast en we geen toegang krijgen tot de gevechtszones, zullen we blijven proberen hulp te bieden. Maar bovenal hopen we dat dit conflict op een dag beëindigd zal zijn.
Van tijd tot tijd overmannen de emoties me. Natuurlijk gaat mijn hartslag heftig omhoog wanneer mijn bed middenin de nacht schudt door lawaaiige bombardementen vlakbij. Soms doe ik geen oog dicht. Maar het raakt me meer wanneer ik hoor dat een medewerker van onze partner hulporganisatie is neergeschoten door een sluipschutter terwijl hij drinkwater rondbracht. Een andere hulpverlener die latrines bouwde voor vluchtelingen werd een week lang ontvoerd. Tegelijkertijd zijn er de succesvolle heldenverhalen over hulptransporten, die voedsel of brandstof wisten te brengen naar wijken die onder hevig vuur liggen, waar niet eerder hulp naartoe kon.
Mijn werk bestaat uit het coördineren dat hulp op de juiste plek terecht komt. Op vijf plaatsen in Jemen hebben we mensen in het veld. Ik overleg met hen over wat er nodig is en zorg dat we samen werken met partner organisaties om de hulp op de juiste plek te krijgen. Daarbij hoort ook het regelen van hulpgoederen, zowel van de lokale markt als van ons magazijn in Kopenhagen. Er is zo ongelofelijk veel te doen.. we werken twaalf tot zestien uur per dag en weekend? Dat kennen we niet.
Ik voel veel respect voor mijn Jemenietische collega's die naar buiten gaan en hun leven in de waagschaal stellen. Teruggaan naar Jemen heeft me dichter bij mijn team gebracht. Ik snap nu beter hoe moeilijk het is om het dagelijkse werk door te laten gaan. Toch blijven we plannen maken om nog meer te doen voor de bevolking in nood. Stel dat we Aden inkunnen om ook daar het vuilnis op te halen, zodat de kans op gevaarlijke ziekten kan worden teruggedrongen? En dat we ook hulpgoederen kunnen brengen naar de bewoners die achter moesten blijven in Sa'ada?
Deze mensen bereiken is enorm belangrijk. Onze grootste angst is niet dat de kinderen van Jemen sterven door kogels of bommen, maar aan gevaarlijke ziekten als diarree of longontsteking. Ziekten die te voorkomen zijn. Naast medische hulp en vaccinaties kan het geven van schoon drinkwater, een toilet en een stuk zeep letterlijk het leven van een kind redden. Zelfs als het conflict doorraast en we geen toegang krijgen tot de gevechtszones, zullen we blijven proberen hulp te bieden. Maar bovenal hopen we dat dit conflict op een dag beëindigd zal zijn.
