Nicky Jansen werkt bij UNICEF Nederland. Vanwege de crisis in Syrië en de enorme toestroom van vluchtelingen is er extra ondersteuning nodig op het hoofdkantoor in Turkije. Nicky hielp een paar weken mee op het gebied van noodhulpcommunicatie. Tijdens haar bezoek maakte ze een aantal portretten van Syrische kinderen in Turkije.
In het Turkse Islahiye is een groot vluchtelingenkamp ingericht voor Syrische vluchtelingen. UNICEF heeft er een solide school neergezet met meubels, schoolboeken en knutselspullen. Er hangen tekeningen aan de muren en er wordt gezongen en gelachen. Het is een echte 'happy place' in een kamp waar geen kind zou moeten wonen. De kinderen vinden het fantastisch dat we er zijn. Ze willen allemaal een handje of op de foto. We zijn niet de enigen die vandaag de school bezoeken. Een delegatie van mannen in pak en Turkse journalisten gaat van lokaal naar lokaal. Om aan de drukte te ontsnappen ga ik achter in een klas zitten. Ik hoop op spontane foto's van kinderen die plezier hebben in het leren. Dan draait het meisje dat voor mij zit zich om. Door de lens van mijn camera heen word ik als door de bliksem geraakt. Ik vergeet haar naam en leeftijd te vragen. Maar dat is ook niet nodig, want deze ene foto vertelt haar hele verhaal. De blik in haar ogen zegt alles. De littekens in haar gezicht vertellen een verhaal dat niet verder uitgelegd hoeft te worden. Dit meisje heeft geen woorden nodig om nooit meer vergeten te worden.
De littekens vertellen haar verhaal
In een tent in vluchtelingenkamp Nizip vind ik een piepklein roze bundeltje. Het is baby Mohammed, pas twee dagen oud. Naast moeder Anne (19) zitten zes mannen in de tent. Anne bracht haar baby in de tent ter wereld. Ze heeft geen idee hoe groot Mohammed is en hoeveel hij weegt. De mannen vinden het maar vreemd dat ik zoveel vragen aan Anne wil stellen. Natuurlijk gaat het goed met haar, hoezo? Hoe lang de bevalling duurde? Dat was in een half uurtje gepiept, volgens de mannen. Wie haar heeft geholpen? Gewoon, die ene vrouw uit Syrië die dat wel vaker heeft gedaan.
Het leven van Mohammed zal vanaf zijn geboorte niet eenvoudig zijn. Maar onder welke omstandigheden hij ook ter wereld kwam en zal opgroeien: papa en mama zijn blij met hem. Heel even bevinden ze zich op een roze wolk. 'We really don't care about the rest of the world right now', zegt zijn vader trots.
"This is not a good place for you", waarschuwt mijn Turkse collega Mevlut. We lopen een stinkende, dampende, gore vuilnisbelt op. Het is de werkplek van Ahmed (14) en Mahmoud (15). De jongens zijn gevlucht vanuit Syrië en moeten in Turkije werken om te kunnen overleven. Ze zijn van top tot teen vies, maar ze lachen en hebben stoere praatjes. "We hebben vanochtend nog een warme douche gehad", zegt Ahmed. "Liegbeest", zegt Mahmoud. "We hebben niet eens een douche." De jongens zijn op zichzelf aangewezen en moeten hard werken om de kost te verdienen. Drie euro per dag. "School is niet voor ons", zegt Ahmed. Hij weet nog wel wat hij geleerd heeft op zijn school in Syrië. Vol trots zet hij het volkslied in, midden op de vuilnisbelt tussen de mannen. Maar hij schaamt zich niet, want hij is trots op zijn land.
"This is not a good place for you", waarschuwt mijn Turkse collega Mevlut. We lopen een stinkende, dampende, gore vuilnisbelt op. Het is de werkplek van Ahmed (14) en Mahmoud (15). De jongens zijn gevlucht vanuit Syrië en moeten in Turkije werken om te kunnen overleven. Ze zijn van top tot teen vies, maar ze lachen en hebben stoere praatjes. "We hebben vanochtend nog een warme douche gehad", zegt Ahmed. "Liegbeest", zegt Mahmoud. "We hebben niet eens een douche." De jongens zijn op zichzelf aangewezen en moeten hard werken om de kost te verdienen. Drie euro per dag. "School is niet voor ons", zegt Ahmed. Hij weet nog wel wat hij geleerd heeft op zijn school in Syrië. Vol trots zet hij het volkslied in, midden op de vuilnisbelt tussen de mannen. Maar hij schaamt zich niet, want hij is trots op zijn land.
