Yulia's drijfveren

Waarom ben je voor UNICEF gaan werken? 

"Ik begon mijn loopbaan als communicatiemedewerker bij UNICEF Oekraïne in maart 2011. Voor UNICEF werkte ik tien jaar voor de World Bank. Tijdens mijn tienerjaren deed ik vrijwilligerswerk met kinderen bij Janusz Korczak Charity Society. 

Korczak’s leven inspireerde mij, en vele leeftijdsgenoten, om bij te dragen aan de maatschappij. Het beïnvloedde ook mijn beroepskeuze en de dingen die ik deed in mijn leven. Ik wilde met en voor kinderen werken. Eerst in Oekraïne en sinds 3,5 jaar werk ik voor UNICEF in Zwitserland."

Werk je in moeilijke omstandigheden of zie je ernstige zaken met betrekking tot kinderen?

"Toen de oorlog in Oekraïne begon, vroeg ik om ingezet te worden aan de frontlinie. Ik ben een paar maanden naar de Roemeense grens gegaan en werd ingezet in Oekraïne zelf.

Tijdens mijn verblijf in Roemenië zag ik veel Oekraïense kinderen die hun thuisland moesten ontvluchten en die gescheiden waren van hun vrienden en dierbaren. In één van de Blue Dots (UNICEF-noodopvanglocaties langs de grens) ontmoette ik een jongen die getuige was geweest van een bombardement van zijn school. Gelukkig stond hij op dat moment aan de andere kant van de straat en overleefde hij het. 

In Oekraïne ben ik kinderen tegen gekomen die geweld en verwoesting hebben meegemaakt. Zij hebben enorme trauma opgelopen. De oorlog heeft voor gigantisch veel psychisch leed gezorgd bij kinderen. Sommige kinderen hebben met hun eigen ogen gezien hoe familie en vrienden werden gedood of verwond, hoe scholen en hele buurten werden verwoest. 

We zaten in de kindvriendelijke schuilkelder
Ik heb ook in Irpin, in de buurt van Kyiv, gewerkt. Dat was één van de meest getroffen steden. De locatie van UNICEF voor noodhulp aan kinderen was in een school. Er was ook een kindvriendelijke schuilkelder ingericht.

Op een gegeven moment gingen de sirenes af en moesten wij naar de schuilkelder. Er waren gevechten in de buurt van Irpin. Daar zat ik een paar dagen met de kinderen en hun leraren.

Trots op UNICEF-medewerkers
Tijdens mijn verblijf in de schuilkelder was ik enorm trots op de UNICEF-medewerkers die deze kelder hadden gebouwd en ingericht. Wat we hadden gebouwd redde kinderlevens, en ook mijn eigen leven. Een week later was ik in Kyiv. De stad werd verwoest door aanvallen van raketten en drones. Het geluid van de sirenes en de rook door de hele stad waren heel beangstigend. Ik ben het nog steeds aan het verwerken met mijn psycholoog. 

Er zijn kinderen in Oekraïne die dit elke dag meemaken. Dit zijn kinderen van de oorlog. Toch geeft wat ik heb gezien mij de hoop dat deze kinderen aardige en zorgzame volwassenen worden die elkaar steunen. Ondanks de zware omstandigheden waarin ze opgroeien."

Is er een specifieke aanleiding of inspiratiebron geweest in jouw leven voor het werk dat jij nu doet?  

"Als tiener deed ik vrijwilligerswerk in Oekraïne en Polen voor de ‘Janusz Korczak Charity Society’, een stichting gebaseerd op de ideeën van de Poolse kinderarts en pedagoog Janusz Korczak. Korczak zette zich in voor kinderrechten. Hij geloofde dat kinderen volwaardige mensen waren en ook zo behandeld zouden moeten worden. 

De heldhaftigheid en onbaatzuchtigheid van Korczak zijn de meest onvergetelijke erfenissen van deze Joodse man. Hij gaf zijn leven in concentratiekamp Treblinka tijdens de Tweede Wereldoorlog, zodat de afgevoerde kinderen uit zijn weeshuis niet alleen zouden sterven. 

Korczak, het vrijwilligerswerk en de mensen die ik ontmoette hebben me geïnspireerd om met en voor kinderen te gaan werken. UNICEF is daarvoor de beste plek." 

Waar ben je als meisje opgegroeid?  

"Ik ben in Kyiv, de hoofdstad van Oekraïne opgegroeid. Als klein kind heb ik de Chernobyl ramp meegemaakt, daarna de ineenstorting van de Sovjet Unie in 1991. Als tiener, tijdens de eerste jaren van de onafhankelijkheid van Oekraïne, leefden we allemaal in armoede. Er was hyper inflatie en veel criminaliteit. Het was een interessante periode met veel nieuwe kansen voor Oekraïne, maar een zeer uitdagende tijd voor een meisje om in op te groeien. 

Dus ik leerde om veerkrachtig en wendbaar naar een onzekere toekomst te kijken. Om kleine dingen te waarderen. Om dankbaar te zijn voor mijn familie die me hebben gegeven wat ze konden. Om immateriële zaken te koesteren."

Wat zijn jouw drijfveren? Hoe motiveer jij jezelf?  

"Getuige zijn van het werk dat UNICEF in het veld doet en hoe we reageren op noodsituaties motiveert me als ik naar kantoor kom. Mijn plaatsingen in Roemenië en Oekraïne waren emotioneel heel zwaar, maar loonden zeker. 

Lachen ondanks bittere omstandigheden
"Ik raak gemotiveerd als ik kinderen kan laten lachen, ondanks de bittere omstandigheden. Op een van mijn werkdagen aan de Oekraïense-Roemeense grens ontmoette ik Olena en haar twee kinderen: Anastasia van 11 jaar en haar jongere broer Andrei. We spraken over hun vlucht naar de Roemeens grens.

Anastasia deelde wat zij had meegemaakt. Andrei zat er stil naast en keek verdrietig. Tijdens het gesprek kwam naar voren dat de jongen die dag (8 april) jarig was. Daarom was hij zo verdrietig en huilde hij. Het feest dat zij thuis hadden gepland, ging niet door vanwege de oorlog.

De oorlog kan zijn verjaardag niet cancellen

Maar de oorlog kan zijn leven, feestgevoel, vreugde en verjaardag niet zomaar cancellen. Ik ging met mijn UNICEF-collega’s naar het dichtstbijzijnde, en enige, café. Met wat er ook maar te vinden was, hebben we een geïmproviseerde verjaardagstaart voor Andrei gemaakt. 

We zongen voor hem en gaven hem papanasi, een traditioneel Roemeens dessert dat op een doughnut lijkt. De tranen van Andrei maakten plaats voor een grote glimlach. En ineens was het aanwezige UNICEF-personeel met hem en zijn familie zijn zesde verjaardag aan het vieren. Ik hoop dat Andrei deze verjaardag nooit vergeet. Ik zal altijd denken aan dit moment van grote vreugde, vrede en viering. Zulke mooie dagen zijn mijn motivatie." 

Hoe motiveer of inspireer jij anderen? De vrouwen om je heen? 

"Ik werk met veel vrouwen bij UNICEF en ik hoop dat ik hen motiveer met mijn positieve manier van denken. Ik deel ook veel van de inspiratie die ik krijg tijdens mijn werk in andere landen en tijdens noodhulpprojecten. Als ik weer in de kantoorroutine zit, herinner ik ons aan de missie van UNICEF. Waarom we doen wat we doen en waarom dat zo belangrijk is." 

Geef drie woorden waarmee je UNICEF-vrouwen kunt omschrijven.  

"UNICEF-vrouwen zijn professioneel, toegewijd, zeer betrokken."

Welk advies geef je de meisjes van vandaag mee om de krachtige vrouwen van morgen te worden?

"Succes is een serie van kleine overwinningen. En vier je succes, zelfs het kleine. Er zijn dagen dat het al een uitdaging is om zowel geestelijk als lichamelijk gezond te blijven. Erken het. Uiteindelijk zal het uitgroeien tot iets groots."

Welke les in het leven heeft jou het meest geholpen? 

"Ik denk dat ik meerdere momenten in mijn leven heb gehad die mij kracht hebben gegeven. Vooral gedurende het afgelopen jaar toen alles voor alle Oekraïners veranderde op de ochtend van 24 februari. Het ontmoeten van moeders met kinderen bij de grens tussen Oekraïne en Roemenië en het vertellen van hun verhaal aan de wereld gaf veel kracht." 

Heb je een ‘power word’ of inspirerende zin?

"Dit citaat van Audrey Hepburn: ‘Nothing is impossible, the word itself says I'm possible."

Wie is een voorbeeld voor jou?   

"De vrouwen in mijn familie zijn mijn voorbeeld en inspiratie. Twee oma’s en mijn moeder.

Eén grootmoeder was een lerares aardrijkskunde en de ander was een bekende logopedist die tot de laatste dagen van haar leven met kinderen heeft gewerkt. Beiden oma’s werkten met kinderen, in scholen en klinieken in de periode dat Oekraïne aan het herstellen was van de Tweede Wereldoorlog.

Altijd aardig zijn
Zij hebben mij veerkracht en kracht bijgebracht. Van hen heb geleerd om zelfs in de meest moeilijke situatie aardig en vriendelijk tegen anderen te zijn. 
Twee generaties vrouwen verder kijk ik er naar uit om ook te bouwen aan een betere toekomst voor Oekraïne na de oorlog, net zoals zij deden. 

Mijn moeder was een fantastische lerares natuurkunde en astrologie. Al haar studenten waren dol op haar. Ze gaf een moeilijk en complex vak op een creatieve manier met interessante laboratoriumonderzoeken. En ze vertelde verhalen van onderzoekers en ontdekkingen zodat kinderen het beter konden onthouden. 

Delicate wilde bloem met diepe sterke wortels
Mijn moeder was een zachtaardige, intelligente maar hele sterke vrouw. Zoals een delicate wilde bloem met diepe sterke wortels. Dat is een hele belangrijke kwaliteit voor veel jonge Oekraïnese vrouwen en kinderen die dit jaar opgroeien. 

Mijn grootmoeders en mijn moeder zijn helaas niet meer bij ons. Maar hun voorbeeld leeft voort via mij en ik volg hun. Zo ineens, van één generatie vrouwen op de andere, schrijf ik het verhaal van mijn leven en dat van Oekraïne."