UNICEF en de Nationale Postcode Loterij steunen een project voor voormalige kindsoldaten in de Centraal Afrikaanse Republiek. UNICEF-medewerker Florine Bos blogt over hoe het met een aantal van deze kinderen gaat.
Stel je woont in een huisje midden in Afrika. Je hebt kleine kinderen. Op een dag word je gevraagd of je pleegmoeder wil worden. Niet zomaar van een kindje, maar van een puber die net is vrijgelaten door een gewapende groep. Je buren raadden het je af. Deze kinderen hebben verschrikkelijke dingen meegemaakt. Wat als ze nog steeds contacten hebben met de groep of gewelddadig gedrag vertonen?
Waarschijnlijk zouden weinig families deze uitdaging aangaan. Weinigen zouden zeggen: "Kom bij ons wonen, hier heb je een nieuw thuis, een tweede kans". Maar gelukkig zijn deze bijzondere families er wel.
Na een halfuur hobbelen over een zandweg vol kuilen komen we aan bij een klein huisje. Hier woont pleegmoeder Marie met haar twee dochters van acht en vijf jaar oud. Sinds kort woont ook de 18-jarige Jean bij hen. Hij groeide op in een dorpje 400 kilometer verderop. Het was er rustig, maar niet zonder problemen. Toen Jean twaalf was stopte hij met school en begon met werken. De problemen begonnen pas echt met het conflict. Strijders van een gewapende groep vielen zijn dorp binnen en vermoordden zijn ouders. Drie jaar later stond hij er alleen voor.
Om wraak te nemen op degenen die zijn dorp hadden verwoest en zijn familie hadden gedood, besloot Jean zich aan te sluiten bij een andere gewapende groep. In het begin vond hij daar bescherming, maar al snel ontstond er onrust. Het was niet meer veilig, zelfs niet binnen de groep. Jean besloot te vluchten. Aangekomen in Bangui vond hij onderdak bij andere jongens van zijn leeftijd. Van hen hoorde hij over een project van UNICEF en haar partners, waarin ex-kindsoldaten een opleiding en psychosociale steun konden krijgen.
Marie hoorde van zijn situatie en besloot hem in huis te nemen. Of het een moeilijke beslissing was? "Nee hoor, iedereen verdient een tweede kans. Hij is als een grote broer voor mijn dochters." Jean beaamt dit, alhoewel het wel anders is dan wonen bij zijn eigen ouders. Zijn pleegmoeder hoopt dat de jongen na alles wat hij heeft meegemaakt hier de kans krijgt om aan een betere toekomst te werken.
Even verderop woont een ouder echtpaar met hun kinderen, kleinkinderen én 18-jarige pleegdochter Desiree*. Het meisje vluchtte nadat Seleka-strijders haar huis hadden platgebrand en haar ouders en zusjes voor haar ogen hadden gedood. Om te overleven sloot ze zich aan bij de anti-Balaka groep.
Ook het echtpaar had moeten vluchten toen voormalige Seleka-strijders hun huis vernielden. Bij terugkomst troffen ze Desiree helemaal alleen aan en besloten haar onderdak te bieden. Het was niet makkelijk om deze beslissing te nemen. Het gezin heeft het niet breed en ze hebben zelf drie van hun negen kinderen verloren. "Maar wat konden we doen? We zijn zelf ouders, we hebben kinderen, we konden dit meisje niet alleen achterlaten."
Deze families, getroffen door armoede en conflict, stellen ondanks alles hun deuren open voor deze kinderen. Geen excuses, meer dan een dak boven hun hoofd, eten en liefde hebben ze niet te bieden. Een daad van medemenselijkheid waar nog veel mensen een voorbeeld aan kunnen nemen.
* i.v.m. privacy zijn de namen gefingeerd
