Een brief aan onze toekomst

Beste toekomstige ons,

Hoe verwachten wij dat ons leven er later uit zal zien? Wat gaan we studeren en wat voor werk hebben we? Hebben we al kinderen? Wat hopen we dat er aan de wereld verandert? Wij, Izy, Baran en Mo, hebben daar eens samen over nagedacht. Als we dit lezen, zijn we twintig jaar ouder, dus 37 en 38 jaar. We hopen in ieder geval dat de toekomstige ons gelukkig is.

Twintig jaar is een lange tijd en wij vinden het lastig om ons nu in te beelden wat we dan doen. In ieder geval zijn we alle drie afgestudeerd van de universiteit, ook al duurt dat voor de één misschien wat langer dan voor de ander.  Voor mij, Baran, is de studie wel duidelijk. Ik heb over twintig jaar geneeskunde gestudeerd. Wat ik daarmee ga doen weet ik nog niet precies. Het lijkt mij namelijk leuk om mensen te helpen, maar heb nog niet genoeg research gedaan om te weten wat voor dokter ik wil worden. We zijn natuurlijk wel allemaal anders. Voor mij, Izy, is het nog niet helemaal duidelijk wat ik wil studeren. Gelukkig heb ik daar de komende twee jaar nog genoeg tijd voor. Ik ga veel universiteiten bezoeken en studies bekijken. Wat ik wel al zeker weet is dat ik over twintig jaar iets heb gestudeerd wat ik écht leuk vind. Ik ga met plezier naar het werk. Anno 2017 ben ik, Mo, pas net begonnen met mijn nieuwe opleiding,. Eerst had ik alleen taalles en nu ga ik echt naar school. Net als Baran ben ik dokter als ik dit teruglees, maar ik ben over twintig jaar nog aan het specialiseren voor chirurg. Ik ben dokter geworden, omdat ik de droom van mijn vader wil naleven. Mijn vader wilde ook dokter worden maar dat was voor hem moeilijk. Als je in Syrië dokter bent, beteken je veel voor je land en de wereld. Je helpt arme mensen en je hoeft er niks voor terug.

We wonen nu nog bij onze ouders. Over twintig jaar wonen we zeker weten niet meer bij onze ouders in huis, ook al houden we natuurlijk ontzettend veel van hen. We worden tenslotte wel ouder en dan pas je uiteindelijk niet meer bij mama en papa op schoot. Ik weet nog niet of ik een gezin heb, zegt Baran. Terwijl wij, Izy en Mo, wel duidelijk kinderen willen. Voor mij, Mo, is het belangrijk om te trouwen. Ik wil dat mijn ouders mijn kinderen zien. Ik woon in Eindhoven of Maastricht. Daarentegen woon ik, Izy, over twintig jaar juist niet meer in Brabant. Ik ben niet geboren in Brabant en ook al voel ik mij wel thuis hier: ik wil mijn kinderen geen Brabants accent meegeven. Ik hoef ook niet echt te trouwen. Trouwen vind ik maar geldverspilling. Ik heb ook huisdieren, twee honden denk ik.

Wij hebben verschillende dromen voor de wereld van morgen. Ik, Izy, wil echt dat mensen gaan beseffen dat liefde belangrijk is voor wie dan ook. Liefde brengt mensen dichter bij elkaar en dat is belangrijk in een wereld waarin je veel contact maakt met andere culturen. Ook onze aarde verdient wat meer liefde. Daarnaast wil ik dat iedereen rechten heeft. Niet alleen op papier, maar ook in de praktijk. Baran vindt dat mensen zich minder moeten haasten. Als je je levenskeuzes haast, dan zal je daar uiteindelijk alleen jezelf mee hebben. Ik zou op dit moment zeker geen overhaaste keuze willen maken, en me later afvragen wat er was gebeurd als ik het niet had gedaan. Wat voor mij, Mo, belangrijk is, is dat er later vrede is voor iedereen. Aangezien ik uit een land kom waar oorlog is, wens ik dat niemand toe. Nu kan ik ‘s avonds laat veilig over straat en dat kon in Syrië niet.

Tot over 20 jaar!
Izy, Baran en Mo