Verhalen uit Beiroet: 'Het voelde alsof de wereld verging'

'Het voelde alsof de wereld verging'

Farouk was met zijn gezin op bezoek in Beiroet. Ze wilden bijna vertrekken om naar hun woonplaats terug te rijden, maar genoten nog even van het uitzicht op het stadscentrum en de haven. 'Mijn dochter Tala zei nog: "Wat is Beiroet toch mooi” herinnert Farouk zich. Toen was daar de enorme explosie. 'De explosie slingerde me twee meter de lucht in.. Het voelde alsof de wereld verging' vertelt Farouk, zichtbaar aangeslagen. 'Ik ben zo dankbaar dat mijn gezin en ik het hebben overleefd.'

Sinds donderdag gaat Farouk elke dag met zijn dochter Tala en veertig andere mensen uit hun dorp naar Beiroet om de slachtoffers van de explosie te helpen. Farouk: 'We zullen elke dag naar Beiroet komen, om te helpen met de beperkte middelen die we zelf hebben. Dat is het minste wat we kunnen doen.'

'Het leven stond even stil'

Siham (67) woonde en werkte in een gebouw dat door de explosie in Beiroet verwoest is. Ze raakte zwaar gewond en slaapt sinds de ramp op straat, omdat ze haar huis niet meer in kan. 

'Ik was thuis toen de explosie plaatsvond. Het leek alsof het leven even stilstond. Toen zag ik bloed, overal bloed. Over mijn hele lichaam. Een man die ik niet kende, nam me in zijn auto mee naar een ziekenhuis buiten Beiroet', legt Siham uit. De dag na de explosie ging Siham weer naar haar werk, in de supermarkt die half verwoest was.

Siham wordt door veel jonge mensen uit haar buurt geholpen. Ze helpen door haar werk in de supermarkt over te nemen, zodat ze op haar stoel op de stoep kan blijven zitten om uit te rusten. Ze kopen nieuw verband of maken haar huis schoon. 'Ik wil uitrusten, ik ben moe en mijn hoofd doet pijn', zegt ze in tranen. Snel droogt ze haar tranen, ze staat op en gaat weer achter de kassa van de supermarkt staan.

'Ik ben alles kwijt'

Enkele seconden na de explosie in Beiroet rende Maher (27), die ongeveer 10 meter verderop werd geslingerd door de klap, naar zijn kapperszaak om te kijken wat er nog van over was. Zijn zaak was nog maar net een paar maanden open. Maher trof er alleen maar puin aan, naast de resten van zijn verbrijzelde dromen. Toen ook zijn huis verwoest bleek, was de ramp compleet: 'Wat nu? Ik ben alles kwijt.'

Maher heeft weinig hoop voor de wederopbouw van zijn huis en het herstarten van zijn bedrijf: 'Door de inflatie en devaluatie van de Libanese munt, kunnen we niets beginnen. Mijn klanten hebben ook geen geld om iets te doen. We zijn er kapot van.' 

Een sprankje hoop

Volgens Maher is financiële hulp aan mensen die hun huis weer moeten opbouwen nu het belangrijkste. 'We willen weer een veilige plek om te kunnen verblijven. Dat is een basisrecht. Libanezen houden van elkaar, maar er zijn ook mensen die ons willen verdelen. Toch vormen we samen een eenheid in deze crisis. Dat geeft ons een sprankje hoop.'

De bovenstaande verhalen werden verzameld door CARE Nederland en Giro555