“Wat me het meest is bijgebleven van de reis naar Madagaskar, is het contact met de kinderen. Hun levenswereld staat zo ver van de onze af, de regels en mogelijkheden zijn totaal anders. De kinderen dragen de sporen van een andere realiteit, eentje waarin basale zekerheden vaak ontbreken. Je merkt het aan hun ogen, hun nieuwsgierige vragen en soms aan het ontbreken van emotie.”
“Sommige kinderen kwamen naar me toe met een vraag die me verraste: “Regent het wel bij jullie?” In die woorden klonk niet alleen nieuwsgierigheid, maar ook het besef dat regen, iets wat wij als vanzelfsprekend zien, voor hen levensbepalend is.” De dorst naar kennis en kansen is er zeker, maar honger en vermoeidheid drukken zwaar op hun schouders. Hierdoor kunnen veel kinderen niet goed leren en wordt hun toekomst beperkt nog voor die kan beginnen.
“In totaal hebben we zo’n vijftien projecten bezocht. Eén van de meest indrukwekkende plekken was een dorp waar een Zanddam was aangelegd. Wat simpel lijkt, had daar een transformerende impact. Dankzij de dam kan het dorp voedsel verbouwen; kinderen krijgen gezond eten en worden daardoor minder vaak ziek. Het effect is tastbaar, voelbaar in de lichtere voetstappen van kinderen die zich gezonder voelen en in de glimlach van ouders die weten dat er voor hun kinderen gezorgd wordt."
“In een ander dorp zagen we dat dankzij de inspanningen van UNICEF, maar liefst 60.000 kinderen naar school kunnen. Deze kinderen krijgen kansen en hoop die zonder de inzet van UNICEF ondenkbaar zouden zijn geweest.”
“Wat UNICEF doet, is indrukwekkend in zijn geheel en tot in elk detail. De aanpak is breed: van gesprekken met overheden en het vinden van veldwerkers tot het geven van praktische trainingen. Het is fascinerend om te zien hoe zij lokale ondernemers opleiden, naaimachines uitdelen en patronen aanreiken waarmee vrouwen zelf maandverband kunnen maken. Voor ons is het een kleinigheid; we zoeken naar een patroon op internet en binnen seconden verschijnt er van alles op ons scherm. Daar is dat echter ondenkbaar. Dingen die wij als vanzelfsprekend beschouwen – een oplossing opzoeken, een gemis aanvullen – dat bestaat voor hen gewoonweg niet.”
“De reis was intens en ik vond het moeilijk om tot de kern te komen. Ik heb in mijn leven veel gereisd, maar in Madagaskar zag ik dingen die ik nooit eerder had gezien. Tijdens een rit van acht uur kwamen we niets en niemand tegen; het landschap voelde bijna leeg, zoals het leven daar soms hard en kaal kan lijken. Maar juist daar, in die basic omstandigheden, besefte ik hoe groot de impact kan zijn van kleine, doelgerichte initiatieven.”
“Sinds ik terug ben, heb ik al mijn eerste buddie aangesloten. Telkens als ik mijn verhaal vertel, probeer ik mensen mee te nemen in hoe het is om zonder al onze vanzelfsprekendheden te leven. Ik hoop dat mijn boodschap doorkomt: de kinderen in Madagaskar hebben hulp nodig – dringend en blijvend. Ik heb van dichtbij gezien hoeveel impact UNICEF al maakt, en ik weet nu zeker: elk klein gebaar telt.”